Ouderen en mensen met een psychische of lichamelijke beperking kunnen met wat hulp vaak nog wel zelfstandig wonen. Vanuit de Wet maatschappelijke ondersteuning wordt er ondersteuning geregeld voor deze mensen. De Wmo is aangenomen in 2007, om kwetsbare doelgroepen vanaf 18 jaar zo goed mogelijk te laten deelnemen aan de maatschappij. De verantwoordelijkheid voor de uitvoering van de Wmo ligt bij gemeenten. Voorbeelden van hulp die onder de Wmo vallen, zijn huishoudelijke hulp, vervoer in de regio en maaltijdverzorging.
Gemeentes bepalen zelf wie er in aanmerking komt voor hulp vanuit de Wmo. Mensen die een beperking hebben en hierdoor hulp nodig hebben, kunnen een aanvraag doen bij hun eigen gemeente. Hierna wordt er een gesprek gepland met een consulent of adviseur die bekijkt waar iemand precies hulp mee nodig heeft en of dat valt onder de Wmo.
De hulp die wordt gegeven vanuit de Wmo, past altijd bij de persoonlijke situatie van de aanvrager. De hulp vanuit de Wmo is dus voor iedereen anders. Wel is de hulp vanuit de Wmo beperkt tot een aantal taken. De gemeente draagt vanuit de Wmo zorg voor dagbesteding, individuele begeleiding bij het zelfstandig wonen, kortdurend verblijf en beschermd wonen. De gemeente is daarnaast verantwoordelijk voor onder andere de ondersteuning van mantelzorgers en vrijwilligers, speciaal vervoer, noodzakelijke aanpassingen aan woningen, vrouwenopvang en maatschappelijke opvang.
Afhankelijk van de leeftijd, het vermogen, inkomen en de gezinssamenstelling betaal je voor hulp vanuit de Wmo een eigen bijdrage. De eigen bijdrage is altijd een vooraf vastgesteld bedrag voor diensten, aanpassingen of hulpmiddelen. Voor de huur van hulpmiddelen betaal je bijvoorbeeld een vaste bijdrage zolang je het hulpmiddel gebruikt. De eigen bijdrage is per dienst, aanpassing of hulpmiddel anders.
Voor sommige Wmo-voorzieningen betaal je nooit een eigen bijdrage. Voorbeelden zijn dagbesteding of een rolstoel.